Hoe de Sauvignon blanc de familie Bourgeois naar de andere kant van de wereld bracht

Zonder twijfel is een van de belangrijkste vereisten voor de wijnbouw nieuwsgierigheid. Maar niet alle wijnmakers kiezen ervoor om naar de andere kant van de wereld te trekken om er hun nieuwsgierigheid en vaardigheden op de proef te stellen, zeker niet wanneer ze kunnen bogen op een stevige reputatie in een belangrijke appellatie als Sancerre. We vroegen Arnaud Bourgeois uit te leggen waarom hij bijna 20.000 kilometer aflegde om gewoon weer Sauvignon blanc te planten…

Bourgeois: “Het besluit kwam er niet zomaar. We hebben 12 jaar gezocht in de 4 windstreken naar de geschikte plaats voor onze paradepaardjes, de Sauvignon blanc en de Pinot Noir. In Nieuw-Zeeland vonden we een soort zuiverheid, een wilde kant die ons enorm aantrok, om nog maar te zwijgen over het klimatologische aspect. Toegegeven, de wijnbouw vereist een voortdurende update van kennis, is steeds onderhevig aan de grillen van het klimaat, maar tien generaties ervaring in Sancerre hebben ertoe geleid dat we als familie op zoek gingen naar nieuwe horizonten.”

“De plaats waar we ons gevestigd hebben is een kruispunt van verschillende oude gletsjers voor een lappendeken van verschillende terroirs zorgen”, legt Arnaud Bourgeois verder uit.

In 2000 kocht de familie in totaal 98 hectare in de zuidelijke uitlopers van de Wairau-vallei, waarvan momenteel 45 hectare in productie is. De wijngaard- is grosso modo in twee te delen, door een vroegere aardverschuiving heeft de wingerd in feite twee compleet verschillende bodems.”

Franse techniek geldt hier niet

Voor een familie die meer dan 100 percelen bezit, verspreid over de hele appellatie van Sancerre is zoveel diversiteit aan terroirs een belangrijke troef die hen toestaat hun methode van fragmentarische, perceelgebonden vinificatie toe te passen. De familie heeft de 45 hectare opgedeeld in een vijftiental percelen, zoals in Sancerre, maar de jarenlange ervaring heeft er toe geleid dat ze in Nieuw-Zeeland toch anders te werk gaan: “Soms maken we een mix als we iets interessants vinden, vooral als het gaat om de kleisoorten – Broadbridge en Wither – die een interessante complementariteit hebben. Er is een terroir van galets roulés (grote ronde keien) dat Greywacke heet – de oude rivierbedding – en daar kruisen we niet, want het is een heel apart terroir”.

De technieken die in Sancerre gebruikt worden en de kennis die in de loop der eeuwen is opgedaan, hebben ongetwijfeld hun aanpak in de beginjaren beïnvloed. “Een goede kennis van de Sauvignon blanc en de Pinot Noir (met hun respectievelijke grillen), de zoektocht naar evenwicht en naar een extra dimensie – niet alleen het fruitige aspect, de primaire aroma’s, maar ook de meer complexe – vormen de know-how die ons in staat hebben gesteld om het landgoed in Nieuw-Zeeland te ontwikkelen. Er zijn veel zaken die je eerder moet hebben geprobeerd om geen fouten meer te maken”.

Neem nu het snoeiwerk: “In Sancerre werden we al vrij vroeg geconfronteerd met houtziekten en dus hebben we in Nieuw-Zeeland aandacht besteed aan snoeiwonden en aan de sapstroom”. Clos Henri Vineyard werkt met twee takken, terwijl de rest van de wijngaard met vier takken gerund wordt. Een deel van de knoppen wordt ook weggehaald met het oog op een lagere opbrengt.”

Het volledige artikel (FR) kan u lezen op de site van de Concours: hier

Meer informatie over Clos Henri Vineyard (in het Engels): hier